دل نوشته هاي يك متخصص

شاخص گفتار براي ورود به مرحله 2 عبارتست از:1) اندازه‌گيريهاي شدت (SRs) در هر سمعك ويدكس روز هفته بايد معادل 1 يا 2 بوده به نحوي كه حداقل 4 روز آن حتماً معادل 1 باشد. 2) درصد هجاهاي لكنت شده در داخل كلينيك (SS%) بايد كمتر از 1 باشد.3) ميزان لكنت در گفتار برحسب دقيقه (SMST) چنانچه در فرايند درمان لحاظ شده باشد بايد كمتر از 5/1 باشد2 اصل در مرحله 2 :1) تصميم‌گيري  در مورد سرعت كنارگذاشتن بازخوردهاي كلامي توسط درمانگر2) عدم ارائه بازخوردهاي كلامي يا ارائه بسيار كم در انتهاي مرحله 2

رويكردهاي داروشناسي در درمان لكنتلكنت يك اختلال توليد حركتي گفتار است كه ممكن است شامل اجزاي اجتماعي، عاطفي و ... باشد. از آنجا كه علت اين اختلال مشخص نيست، انواعي از درمان هاي رفتاري، شناختي، بين فردي و ساير درمان هاي مرتبط براي درمان اين اختلال به كار گرفته شده است. تلاش هاي زيادي نيز جهت شناسايي رويكردهاي فارماكولوژيكال موثر به كار گرفته شده است. منظور از رويكردهاي داروشناسي، استفاده از دارو براي كاهش رفتارهاي اوليه و ثانويه لكنت است. منطق تئوريك استفاده از دارو براي درمان لكنت شامل موارد زير است:فرضيه دوپامين: افزايش سطوح دوپامين در استرايتوم منجر به تعداد نابهنجاري از نارواني ها خواهد شد.كنترل علائم: از داروها به اين دليل استفاده مي¬شود زيرا به نظر مي رسد كه فعاليت داروها فاكتورهاي پايه اي مسبب لكنت را كنترل مي كنند.ارتباط بين سندروم تورت و لكنت: خصوصيات ثانويه لكنت شبيه پيچ و كشش هايي است كه در سندروم تورت يافت مي شود. هر دوي اين اختلالات سطوح بالايي از دوپامين در نواحي زير قشري مغز (عقده هاي قاعده اي) نشان مي دهند.در اين رويكرد، سبك درمان به عوامل مختلفي از قبيل دارو، سن وزن و جنس بيمار، شدت لكنت فرد و استفاده از ساير داروها بستگي دارد ولي چيزي كه مهم است اين است كه رويكردهاي داروشناختي بايد همراه با گفتاردرماني باشد. در اين رويكرد موفقيت به عنوان كاهش هجاهاي لكنت شده، كاهش خصوصيات ثانويه و بهبود نمرات اجتماعي عاطفي در سنجش كيفيت زندگي در نظر گرفته مي شود. سنجش موفقيت از طريق مقايسه نمونه هاي زباني قبل و بعد، مقايسه سنجش كيفيت زندگي و مصاحبه با فرد مبتلا به لكنت و خانواده وي صورت مي گيرد.نكته مهم ديگر در مورد اين رويكرد تعميم و ثبات است. ثبات از طريق استفاده منظم از دارو به دست مي آيد ولي تعميم به وسيله اين رويكرد گزارش نشده است.از جمله مطالعاتي كه به بررسي اين رويكرد پرداخته اند مي توان به موارد زير اشاره كرد:- مطالعه استاگر و همكاران (1995) نشان دهنده افزايش رواني در طي صحبت كردن عمومي بود. 48% در حالت پايه تا 56% بعد از استفاده از clomipramine (ضدافسردگي)- مطالعه مك گوير و همكاران (2000) نشان دهنده كاهش بسامد لكنت بود. 9.6% هجاي لكنت شده به 4.7% هجاي لكنت شده با استفاده از respridone (آنتاگونيست دوپامين/آنتي سايكوتيك).به طور كلي نقاط قوت اين رويكرد شامل كمك به كاهش خصوصيات ثانويه لكنت، نياز به تلاش كم، تاثير مثبت طول استفاده از دارو بر موقعيت هاي طبيعي صحبت كردن و نقاط ضعف شامل تاثيرات جانبي، مهلك بودن تركيب داروها، اختصاصي نبودن اين داروها براي لكنت، استدلال تئوريك ضعيف و حمايت تجربي اندك است. از اينرو به دلايل زير استفاده از دارو براي درمان لكنت توصيه نمي شود:مدت زمان وجود تاثيرات جانبي ناشناخته استتحقيقات اندكي جهت حمايت از موثر بودن داروها در مقايسه با تاثيرات پلاسيبو صورت گرفته است.دارودرماني گران و نتايج آن متغير استمنجر به تعميم نمي شود.

منبع :

https://tehransafir.com/%D8%B3%D9%85%D8%B9%DA%A9-%D9%88%DB%8C%D8%AF%DA%A9%D8%B3/