دل نوشته هاي يك متخصص

نقايص شنوايي كشف شده توسط اديومتري رفتاري و امپدانس در بچه‌هايي با عقب‌ماندگي ذهني شايع هستند. ميزان دقيق نسبت بچه‌هاي سمعك دچار عقب‌ماندگي ذهني داراي كاهش شنوايي جدي در بين مطالعات به طور قابل توجهي متفاوت است. بخشي از اين تفاوت به خاطر وجود مشكل در به دست آوردن اطلاعات اديومتريك رفتاري معتبر به طور ثابت در اين جمعيت و بخشي از آن به خاطر تفاوت در وضعيت شنوايي كودكان بستري شده به مدت طولاني در بيمارستان در مقابل كودكان بدون بستري طولاني مدت است. بيشترين نسبت نقص شنوايي (از حدود 20 تا 40 درصد) حداقل در كودكان مبتلا به سندروم داون كاهش شنوايي انتقالي (اغلب ثانويه به التهاب گوش مياني) است. اما كاهش شنوايي حسي عصبي فركانس بالا يك يافته مشخص است. (در 10 تا 20 درصد كودكان دچار عقب‌ماندگي ذهني اتفاق مي‌افتد). كاهش شنوايي معمولاً در بين كودكان دچار عقب ماندگي ذهني و بستري شده به مدت طولاني در بيمارستان شايع‌تر است. Jordan و ديگران در سال 1986 گزارش كردند كه نقص شنوايي جدي در بزرگسالان جوان مبتلا به سندروم داون 73 درصد بود. ولي شيوع كاهش شنوايي در بزرگسالان جوان دچار عقب‌ماندگي ذهني بدون ابتلا به سندروم داون 22 درصد بود. اثر متفاوت نقص شنوايي حسي عصبي در كودكان دچار عقب‌ماندگي ذهني داراي سندروم داون در مقابل افراد بدون سندروم داون در مورد نتايج ABR در زير مرور مي‌شوند.

يافته‌هاي ABR:

Sohmer  و همكارانش در سال 1978 در بررسي ABR در ده كودك (سن 2 تا 8 سال) با عقب ماندگي رواني ـ حركتي يافتند كه ميزان زمان نهفتگي بين موجي به طور متوسط از نظر آماري بيشتر از ميزان گروه كنترل بود. براي تعدادي از بيماران، جز موج V آشكاري وجود نداشت كه نويسنده‌ها اين مسئله را به صورت شواهدي از آسيب ساختاري سيستم عصبي مركزي بيان كردند. همچنين اين مطالعه شامل كودكان مبتلا به اوتيسم و كودكاني با آسيب مغزي حداقل بود. اين گروه اخير (آسيب مغزي كم) بيشترين ABR  غير طبيعي را نشان دادند.