دل نوشته هاي يك متخصص

چشم انداز تاريخي : بزرگترين تغيير اين قرن در سمعك ها كوچك شدن آنها بود. تلاش براي ساخت سمعك هاي كوچك تر و كمتر در معرض ديد يك روند ثابت در پس پيشرفت تكنولوژي سمعك بود. امروزه با وجود اينكه سايز سمعك ها كوچكتر شده كارآيي آنها افزايش پيدا كرده است. سمعك هاي فعلي صحت بيشتر ( پهناي باند وسيع و اعوجاج كمتر) و  كلينيك شنوايي تهران صفير قابليت انعطاف بيشتر از هر حد ممكن در زمان گذشته دارند. شرح ذيل مرور مختصري از تاريخچه ي تكنولوژي سمعك است كه بيشتر مبتني بر  فصلي معتبر از  Sam  Lybarger(1988) است، كسي كه بسياري از ابداعات را در طي 50 سال گذشته در سمعك ايجاد كرده است. روش هاي تجويز سمعك در اينجا توضيح داده نمي شود چون در بخش 9.1 بررسي مي شود.تاريخ سمعك ها به 5 دوران تقسيم مي شود: آكوستيكي، كربني، لامپ خلاء، ترانزيستوري و ديجيتال. بسياري از خصوصيات فني اشاره شده در اين بخش توضيحات محدودي دارند كه در قسمتهاي بعدي توضيح داده خواهد شد. 1.4.1 دوره ي آكوستيك : دوره ي آكوستيكي اولين بار زماني شروع شد كه يك نفر دستش را به حالت فنجاني پشت يك گوشش مي گذاشت. اين كار  5-10 dBتقويت در فركانس هاي ميانه و فركانس هاي بالا از طريق جمع آوري صوت از ناحيه اي بزرگتر از آن كه گوش به تنهايي مي تواند جمع كند، فراهم مي كند. اين كار همچنين اثر پوششي بر صداهايي كه از پشت مي آيند ايجاد مي كند. بنابراين به عنوان يك سيستم كاهنده ي خيلي موثر نويز حداقل در مورد اصوات فركانس ميانه و بالا عمل مي كند. موثر ترين سمعك آكوستيكي با چيز هايي مثل شيپور، شاخ يا قيف ساخته شد. نمونه هايي از شيپور ها در 1673 و 1650 بدست آمده اند. مبنا اين است كه يك انتهاي باز براي جمع آوري اصوات تا حد ممكن بيشتر داشته باشد. اين انرژي از طريق يك افزايش تدريجي شيب در امتداد طول شيپور يا قيف به گوش منتقل مي شود، اگر اين شيب به تندي كاهش يابد بسياري از صداها به جاي اينكه به گوش منتقل شوند دوباره به بيرون برگشت مي يابند. شيپورهايي كه بلند باشند موثرترند.تلاش براي ساخت سمعك هاي كوچكتر در اين دوران شروع شد. Lybarger مي گويد كه عقيده ي پيچاندن شيپور براي ساخت سمعك كوچكتر از پيش از 1692 به ثبت رسيده است. آرزوي مخفي كردن سمعك نيز سابقه اي طولاني دارد. شيپورهاي گوش در قسمت بالاي كلاه ها، دسته ي صندلي، بادبزن ها و ريش مخفي مي شدند.اگر انتهاي باز سمعك آكوستيكي به گوينده نزديكتر باشد شدت بيشتري از صوت به علاوه ي منطقه ي وسيع تري از اصوات را جمع آوري مي كند. لوله هاي گفت و گو كه در شكل 1-11 نشان داده شده اند براي اين كار طراحي شده اند، شامل يك انتهاي شيپور مانند بودند كه به يك لوله ي دراز متصل شده بود كه به يك قطعه ي گوشي منتهي مي شد. اگر گوينده مستقيماَ درون انتهاي شيپوري صحبت كند نسبت سيگنال به نويز ورودي، بهتر از زماني است كه شنونده صدا را به طور طبيعي دريافت مي كند، به علاوه اين شيوه ي تقويت نسبت سيگنال به نويز را به مقداري كه حتي به وسيله ي پيچيده ترين بخش سمعك هاي امروزي ممكن نيست، پيشرفت مي دهد.